*_ ساده و بی ریا _*

*_ ساده و بی ریا _*

بهمن هادی پور هستم مدیر وبلاگ
*_ ساده و بی ریا _*

*_ ساده و بی ریا _*

بهمن هادی پور هستم مدیر وبلاگ

بین خودمان بماند..

اگر از رفتن ها

نیامدن ها

و نبودن هایش بگذریم

"مرد موجودی ست لعنتی و

  دوست داشتنی"

  از نگاه

سکوت

 غم

غرور

 لبخند و چه و چه اش که نگو

 دست هایش...

به دست هایش که برسی

کارت تمام است!

خوب نگاهشان کن!

 ببین چگونه دنیا را در

خود جای می دهند!

گاه با نوازشی تو را به خواب

 می برند و گاه به بیداری

چقدر دوست داشتنی اند

  زمانی که شعر می شوند

عشق است که در خیابانی شلوغ شالت را مرتب کنند 

  دیوانه ات می کنند زمانی که

روی تنت آهسته راه می روند

 به دستشان می میری

روزی که موهایت را جمع کنند و دکمه هایت را باز

راستی!

تا به حال دستت در دستش

در جیب بارانی اش جا مانده؟؟

                  وای!


خداوندا ، در این آخرین روزهای سال
دل مردمان این سرزمین را چنان در جویبار زلال رحمتت شستشو ده
که هر کجا تردیدی هست ایمان
هر کجا زخمی هست مرهم
هر کجا نومیدی هست امید
و هر کجا نفرتی هست عشق جای آنرا فرا گیرد ، آمین .                                                                                                                         

صدای موزیک را زیاد میکنی

 تند تند راه میروی

 بلند بلند حرف میزنی

 فیلم میبینی

 زیر باران نمیروی

 شعر نمیخوانی

 قهوه نمینوشی

 اما... هر کاری کنی

 اون کنجِ خیالت نشسته

  تو فقط 

 خودت را گول میزنی..                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                       

یک نفر آمد و سهم دل  تنهایم شد                                               آمد و علت بیداری شبهایم شد                                                                                                                                                      دل به او بستم و چشم ازهمه کس  پوشیدم                              سبب دلخوشی امشب و فردایم شد                                                                                                                                           بس صدا کرده ام  او را"عسلم" انگاری                                             اسم او باعث شیرینی لبهایم شد                                                                                                                                             شاعرم کرد غم چشم سیاهش  اخر                                         بهترین سوژه ی اشعار غم افزایم شد                                                                                                                                        غزل اندر غزل از اسم  قشنگش گفتم                                           زد و گل واژه ترین  واژه ی  غمهایم شد                                                                                                                                          بعد هر شعر و غزل گریه عجب میچسبد                                      گریه اصلا  نمک شعر و غزل هایم شد                                             

مقدس ﺗﺮﯾﻦ ﻣﮑﺎﻥ ﺩﻧﯿﺎ

ﻧﻪ ﮐﻌﺒﻪ ﺍﺳﺖ
ﻧﻪ ﻭﺍﺗﯿﮑﺎﻥ
ﻧﻪ ﺑﯿﺖﺍﻟﻤﻘﺪﺱ 
ﻧﻪ ﺗﺒﺖ ...

ﺑﻠﮑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﯾﺴﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﺣﺮﻣﺖ ﺩﺍﺭﻧﺪ !!!


مرا به کعبه چه حاجت؟

طواف می کنم “مادر و پدری " را که برای لمس دستانش هم وضو باید گرفت..

 




زن ها فریب کارترینند ...
همه چیزشان را پنهان می کنند 
تنهایی را 
دلتنگی را 
گریه ها را 
عشقشان را .....
زن ها قویترینند ...
هنگام شکستن صدایشان در نمی آید
درد که دارند به خود نمیپیچند
غم که دارند داد نمیزنند 
نهایت تسکین درد یک زن 
گریه های یواشکی ست ...
زن بودن درد سختیست !                                                                                                                     
 

           

فکرشو بکن !!

سال دیگه این موقع ...

 همه خانواده دور هم باشن ...

صداهای جدیدی به خونواده اضافه شده باشه ...

مجردا به عشقشون رسیده باشن ...

متاهلا هم که منتظر بچه بودن، بچه دار شده باشن ...

اون لبخندایی که از خونواده‌ها، ماهها، شاید سال‌ها دور شده بود، بازم به لباشون برگشته باشه ...


 بعد همینجور که صدای قهقهه میاد، به آرزوهایی که امسال کردیم، فکر کنیم و با خودمون بگیم :

دیدی همه چی درست شد؟؟

دیدی الکی اینقدر حرص خوردی؟


در این روزهای پایانی سال امیدوارم 

 همه‌ی اونایی که تو این سالها،

      به هر دری زدن بسته بود، خدا در رحمت رو براشون باز کنه

 و همه در سال جدید پیش رو به آرزوهای خوبشون برسن و هیچ دلی غمگین نمونه...


دلتــــــون بهاری                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 

هنوز دلم برایش تنگ می شود ... برای خنده های بی دلیلش... برای چشمان مضطربش که همیشه منتظر چیزی بود که نمی شناخت.

دلم برای کیف سورمه ای چرمی اش، برای دست خط خرچنگ قورباغه اش که اسمم را می نوشت بالای صفحه های سفید و دورش را با مداد قرمز خط می کشید .... برای انگشت های جوهری اش ... حتی برای لجبازی های غیرقابل تحملش تنگ می شود

قرار نبود زود برود .... قرار نبود تنهایم بگذارد و به روی خودش هم نیاورد که چقدر برای هم قصه گفتیم و نخوابیدیم ... قرار نبود خاطره شود که من هرشب خوابش را ببینم و رد پایش از سرنوشتم پاک نشود

اما او هم مثل خود من به هیچ قراری پابند نبود ... مثل من از ماندن می ترسید ....و مثل من ... هر وقت تکلیفش را با خودش نمی دانست لبخند می زد.

من دلم برایش تنگ می شود.... و با وجودی که می دانم دیگر هرگز از این کوچه رد نخواهد شد ... باز هم منتظرش می مانم و دنبال سادگی اش می گردم ... سادگی پسربچه ای که سال های پیش  کودکی ام بود.                                                                                                                                                                                                                            


تو را می خواهم 

برای پنجاه سالگی

شصت سالگی

هفتاد سالگی

تو را می خواهم 

برای خانه ای که تنهاییم

تو را می خواهم برای چای عصرانه


تلفن هایی که می زنند

و جواب نمی دهیم

تو را می خواهم برای تنهایی

تو را می خواهم وقتی باران است

برای راهپیمایی آهسته ی دوتایی

نیمکت های سراسر پارک های شهر

برای پنجره ی بسته

و وقتی سرما بیداد می کند


تو را می خواهم

برای پرسه زدن های شب عید

نشان کردن یک جفت ماهی قرمز

تو را می خواهم

برای صبح

برای ظهر

برای شب

برای همه ی عمر     

  زن زندگی ست و مرد امنیت                                                     چه خوب است مردی تمام امنیت اش را  صرف زندگیش کند و               چه زیبا میشود وقتی  زنی تمام زندگیش را وقف این امنیت کند.                                                                                                                                                                     

روزهای رفته ی سال را ورق میزنم

چه خاطراتی که زنده نمیشوند

چه روزها که دلم میخواست تاابد تمام نشوند وچه روزها که  هرثانیه اش یک سال زمان برد

چه فکرها که ارامم کرد

وچه فکرهاکه روحم راذره ذره فرسود

چه لبخندها که بی اختیار برلبانم نقش بست وچه اشکها که بی اراده ازچشمانم سرازیر شد

چه ادمها که دلم را گرم کردند

وچه ادمها که دلم را شکستند

چه چیزها که فکرش راهم نمیکردم شد

وچه چیزها که فکرم را پر کرد و نشد

چه ادمها که شناختم

وچه ادمهاکه فهمیدم هیچ گاه نمیشناختمشان

وچه .....

و

سهم یک سال دیگر هم بخیر میشود .

کاش ارمغان روزهای که گذشت آرامش باشد ازجنس خدا ارامشی که هیچگاه تمام نشود                                                                                                                                                                                              

سخت است که معتاد نگاهی شده باشی

دیوانه ی چشمــان سیاهی شده باشــی

اینکــه دختر رعیت ده باشی و آنوقت

دلداده ی تک پسر شاهـی شده باشـی

در پیچ و خم عشق به سختی به در آیی

از چاله،، ولی راهی چاهی شده باشی

از دور تو را محکم و چون کوه ببینند

در خویش شبیه پر کاهی شده باشی

مانند دلیری که به دستش سپری نیست

بازیچه ی دستان سپاهی شده باشی

یـک عُمر بجنگی و در آخــر نتوانـی

تا نااامزد آن که بخاهی شده باشی

سخت است که ماه تو سراغ تو نیایـد

آنگاه که در حوضچه ماهی شده باشی                                                                                                                                                                                                                                   

 

ساختن واژه ای به نام «فردا» بزرگترین اشتباه انسان بود،تا زمانی که کودک بی سوادی بودیم و با این واژه آشنایی نداشتیم ،خوب زندگی میکردیم.تمامی احساساتمان ،غم و شادیمان و هرچه داشتیم را همین امروز خرج میکردیم.انگار فهمیده تر بودیم، چون همیشه میترسیدیم شاید فردا نباشد.

از وقتی «فردا » را یاد گرفتیم،همه چیز را گذاشتیم برای فردا.

از داشته های امروز لذت نبردیم و گذاشتیم برای روز مبادا

شاید باید اینگونه «فردا» را معنی کنیم

فردا»روزیست که داشته های امروزت را نداری

پس امروز را زندگی کن

فردا حقیقت ندارد.