هنوز دلم برایش تنگ می شود ... برای خنده های بی دلیلش... برای چشمان مضطربش که همیشه منتظر چیزی بود که نمی شناخت.

دلم برای کیف سورمه ای چرمی اش، برای دست خط خرچنگ قورباغه اش که اسمم را می نوشت بالای صفحه های سفید و دورش را با مداد قرمز خط می کشید .... برای انگشت های جوهری اش ... حتی برای لجبازی های غیرقابل تحملش تنگ می شود

قرار نبود زود برود .... قرار نبود تنهایم بگذارد و به روی خودش هم نیاورد که چقدر برای هم قصه گفتیم و نخوابیدیم ... قرار نبود خاطره شود که من هرشب خوابش را ببینم و رد پایش از سرنوشتم پاک نشود

اما او هم مثل خود من به هیچ قراری پابند نبود ... مثل من از ماندن می ترسید ....و مثل من ... هر وقت تکلیفش را با خودش نمی دانست لبخند می زد.

من دلم برایش تنگ می شود.... و با وجودی که می دانم دیگر هرگز از این کوچه رد نخواهد شد ... باز هم منتظرش می مانم و دنبال سادگی اش می گردم ... سادگی پسربچه ای که سال های پیش  کودکی ام بود.