*_ ساده و بی ریا _*

*_ ساده و بی ریا _*

بهمن هادی پور هستم مدیر وبلاگ
*_ ساده و بی ریا _*

*_ ساده و بی ریا _*

بهمن هادی پور هستم مدیر وبلاگ

آخرین بازمانده ی من

شاید

 کتابی باشد 

که در زیر و بم اوراقش

گلبرگ های خشکیده ای از

یاد تو روییده باشد...                                                                                                                                                                                                                               



حسادت می کنم آری ،


حسادت زاده ی عشق است.


به مژگان سیاه تو


حسادت می کنم گاهی


که عمری می نشیند خوش


کنار ساحل چشمت


کنار آبی روشن


کنار چشم زیبایت


که خود دریای شیرینی است


حسادت می کنم آری


حسادت کار دل باشد


که حتی من به آن سایه


که هر جا همرهت باشد                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

انسان ها زود پشیمان می شوند…. گاه از گفته هایشان

گاه از نگفته هایشان

اما سراغ ندارم کسی را

که از" لبخند زدن " پشیمان شده باشد…!

خوشا به حال آنانی که خوب میدانند ،

" لبخند زدن "منطقی ترین گفت و گوی عاشقانه است…..

   تا میتوانی" لبخند " بزن                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 



ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ


 ﺑﺎﺷﺪ که  ﺑﻮﺩﻥ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥِ ﺍﯾﻦ ﺧﺎنه  ﺭﺍ!


  ﺍﺯ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﺑﯿﺎﻣﻮﺯے


که ﻣﻦ ﺩر  ﺷﺐ ﺧﻮﺩﻡ ﺭﺍ ﯾﺎفته ﺍﻡ


 ﺗﻮ ﺭﺍ


 ﻭ ﺣﻀﻮﺭِ ﻧﻮﺭے کہ ﺧﻔﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍ


به ﻋﺸﻖ ﺑﯿﺪﺍﺭ مےﮐﻨﺪ...


ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺩﺍﺷﺖ


  ﺑﺎﺷﺪ کہ ھر ﭘﻨﺠﺮﻩ،


 ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍے  ﺑﺎﺷﺪ


 ﺑﺮﺍے ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺩﺭ ﺑﺎﺭﺍﻥ


 ﻭ  ﺑﺎﺭﺍﻥِ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ!


   که  این ﮐﻮچه


ﭘﺮ از ﻋﻄﺮِ ﺩﯾﺪﺍﺭھ۔ا ے ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺍﺳﺖ .                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

چه روزگار غریبی است

شهر بوی تعفن نیرنگ گرفته

آدمها حیواناتی هستند که لباس انسان به تن کرده اند

هرچه بیشتر اعتماد میکنی بیشتر ضربه میخوری

دوستیها بر اساس صلاح و نیاز روزمره تعریف میشود

ودر یک جمله 

تنهایی بهترین سلاح برای آرامش است                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             


تو نه #مهتاب و نه #خورشیدی و نه #دریایی

تو همان ناب ترین جاذبه ی دنیایی


تو پر از حرمت #بارانی و چشمت خیس است

حتم دارم که تو از پیش خدا می آیی


مثل اشعار اهورایی باران پاکی

و به اندازه ی لبخند خدا زیبایی


خواستم وصف تو گویم همه در یک #رویا

چه بگویم که تو زیبا تر از آن رویایی


مثل یک حادثه ی #عشق پر از ابهامی

و گرفتار هزاران اگر و امایی


ای تو آن ناب ترین رایحه ی شعر #بهار

تو مگر جام شرابی که چنین گیرایی؟


من به اندازه ی زیبایی تو دل شادم

تو به اندازه ی یک شادی من زیبایی ..                                                                                                                                                                                                                                    

خورشید که رفت بیا


چشم به راه آمدن توام،بیا، هر شب بیا


از #ستاره ها نشان مرا بپرس


از #مهتاب سراغ مرا بگیر


از سکوت کهکشان ها ، زمزمه ی مهرجوی مرا با خود بشنو!...


آن را که ما است،


آن را که دو نیمه را یک سیب کرده است،


آن که دو نیمه را یک خویش کرده است،


دریاب!                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                             

بندناف را بریدند و گریستیم از ترس جدایی. 

اما رازش را نفهمیدیم. 

به مادر دل بستیم و روز اول مدرسه گریستیم و رازش را نفهمیدیم.

به پدر دل بستیم و وقتی به آسمان رفت گریستیم و باز.... نفهمیدیم.


به کیف صورتی گلدار...

به دوچرخه آبی شبرنگ... بارها دل بستیم و از دست دادیم و شکستیم و باز نفهمیدیم.

چقدر این درس "تنهایی" تکرار شد و ما رفوزه شدیم.


این بند ناف را روز اول بریده بودند 

ولی ما هرروز به پای کسی یا چیزی گره زدیم تا زنده بمانیم

و نفهمیدیم.....

افسوس نفهمیدیم که قرارست روی پای خود بایستیم

نفس از کسی قرض نگیریم

قرار از کسی طلب نکنیم

عشق بورزیم اما در بند عشق کسی نباشیم

دوست بداریم اما منتظر  دوست داشته شدن نباشیم... به خودمان نور بنوشانیم و شور هدیه کنیم.

دربند نباشیم....

رها باشیم و برقصیم و  آواز عشق سر دهیم.


عزت  انسان بودنمان را به پای کرشمه کسی قربانی نکنیم.


بند ناف را خوب نبریده ایم....

به مویی بند ست...

تمامش کنیم!

انسان باشیم .انسانم_آرزوست